tərk

1.

is. <fars.>: tərk etmək (eləmək) – 1) qoyub getmək, çıxıb getmək, buraxıb getmək, atıb getmək. Evi tərk etmək. Vətənini tərk etmək. – Reyhan səssiz tərk eləyir; Nənəsinin otağını. M. Dilbazi; 2) yarımçıq qoymaq, daha davam etdirməmək, buraxıb getmək. İşi tərk etmək. – . . <Səməd bəy> orta məktəbin dördüncü sinfində dərsi tərk etdi. Ç.. Tərkini qılmaq – bax tərk etmək (eləmək). Kərbəlayı Eyvaz bu səfər ev-eşiyin tərkini qıldı. Ç..

2.

bax tək

2. . . <Məlikməmməd> quyunun tərkinə çatan kimi bir o yana-bu yana baxıb gördü ki, bir yol var. Ç.. Dərənin tərkindən, göz güclə işləyən yerdən parıltı gəlir, ancaq su görünmür. M. C..

3.

is. Atın belinin yəhər qoyulan yerinin dal tərəfi. . . Çavuş qəndabı içib, corabı aldı və qoydu atının tərkindəki xurcuna. C. M.. Sadıq kişi atın tərkinə bağlanmış dolu heybəni götürdü. M. Hüs.. Tərk xurcunu – atın tərkinə, yəhərin dalına qoyulan kiçik xurcun. Tərk xurcununun bir gözündə bir neçə qutu qrim, on-on iki müxtəlif parik vardı. Ə. Vəl.. Tərkinə mindirmək (almaq, götürmək) – öz arxasında atın və ya başqa heyvanın tərkinə mindirmək, oturtmaq. Aldı arxasına Qurban çobanı; Götürdü tərkinə igid Osmanı. H. K. Sanılı; // eyni qaydada motosikletə, velosipedə və s. -yə mindirmək. Yusif eyvanın başından motosikli endirdi, işə salıb, Şahmarı da tərkinə aldı. B. Bayramov. Tərkinə minmək – atlının arxasına, minik heyvanının tərkinə minmək. Bir nəfər ağ atlı <Qəribin> qabağına çıxıb salam verdikdən sonra dedi: – Gəl min tərkimə! «Aşıq Qərib».